احادیث ناب + حرف های ناب

مِنْ اَخْلٰاقِ الاَنْبِیاءِ التَّنَظُّفُ
(نظافت از اخلاق پیغمبران است)
نظافت موجب پاکی جسم است نظافت مایه آرام جان است

صاحِبُ النِّعْمَةِ یَجِبُ اَن یُوَسِّعَ علیٰ عیٰالِهِ
(توانگر را واجب است که در معاش خانواده‌اش توسعه بخشد)
توانگر را بود واجب که می‌بخشد زن و فرزند را از مال دنیا

مَنْ لَمْ یَشْکُرِ المُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقینَ لَمْ یَشْکُرالله عَزَّوَجَلَّ
(کسی که شکر انعام مردمان نگذرد، شکر خدای تعالی نکرده باشد)

 اَلْایمٰانُ اَداءُ الفَرائِضِ وَاجتِنٰابُ الْمحارِمِ      
(ایمان، انجام فرایض است، و پرهیز از محرمات)

لَمْ یَخْنکَ الْاَمینُ، وَلٰکِنْ ائْتَمَنْتَ الْخائِنَ
(امین به تو خیانت نکرده، ولی تو خائن را امین شمرده‌ای)

اَلصَّمْتُ بابٌ مِنْ اَبوابِ الْحِکْمَةِ
(سکوت، دری از درهای حکمت است)

اَلْاَخُ الْاَکْبَرُ بِمَنْزِلَةِ الاَبْ     
(برادر بزرگتر به منزله پدر است)

   صَدیقُ کلِّ امْرِءٍ عَقْلُهُ وَ عَدُوُّهُ جَهْلُهُ
(دوست هر کس عقل اوست، و دشمنش نادانی وی)

التَّودُّدُ اِلَی النٰاسِ نِصْفُ الْعَقْلِ
(اظهار دوستی به مردم، نیمی از خرد است)

اَلتَّوکُّلُ اَنْ لَاتَخٰافَ اَحَداً الّا الله
(توکل آن است که جز از خدا نترسی)

اَفْضَلُ مٰا تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ کَفُّ الاَذَیٰ عَنْهٰا

(بهترین صله رحم، خودداری از آزار آنان است)

اَحْسَنُ النّاسِ مَعٰاشاً مَنْ حَسُنَ مَعٰاشُ غَیْرِهِ فی مَعٰاشِهِ
(بهترین مردم در زندگی آن کس است که دیگران در پرتو زندگیش بخوبی زیند)

اَلْعَقْلُ حِباءٌ مِنَ الله، وَالاَدَبُ کُلْفَةٌ
(خرد بخشش الهی است، ولی ادب با کوشش شخص، به دست می آید)

لَیْسَ لِبَخیلٍ راحةٌ، ولالِحَسُودٍ لَدَّةٌ  (بخیا را راحت و حسود را لذت، نیست 

مٰا الْتَقَتْ فِئتٰانِ قَطُّ الّا نُصِرَ اَعْظَمُهٰا عَفْواً
(از دو گروه متخاصم خدا آن را که عفوش بیشتر است، نصرت می دهد)

 عَوْنُکَ لِلضَّعیفِ اَفْضَلُ مَنِ الصَّدَقَةِ    
(کمک کاری به ضعیف، افضل از صدقه است)

اَلمُؤمِنُ اِذَا اَحسَنَ اِسْتَبْشَرَ وَ اِذا اَسٰاءَ اِسْتَغْفَرَ
(مؤمن چنان است که اگر نیکی کند خرسند گردد، و اگر بد کند بخشایش طلبد)

اَلْمُسْلِمُ، اَلَّذی سَلِمَ المُسِلمُونَ مِنْ لِسانِهِ وَ یَدِهِ    
(مسلمان کسی است که مسلمانان از زبان و دستش به سلامت باشند)

لَیْسَ مِنّٰا مَنْ لَمْ یأمَنْ جٰارُهُ بوائِقَهُ
(کسی که همسایه از شر وی ایمن نباشد، از ما نیست)

اَلتَّوٰاضُعُ اَنْ تُعْطِیَ النٰاسَ مِن نَفسِکَ مٰا تُحِبُّ اَنْ یُعطوکَ مِثلَهُ

(فروتنی آن بود که به مردمان کنی که خواهی با تو آن کنند)

مِنْ عَلٰاماتِ الْفَقیهِ، اَلْحُکْمُ، وَالْعِلمُ وَالصَّمتُ
(از نشانه های فقیه، قضاوت بحق و علم و سکوت است)

اَلصَّفْحُ الجَمیلُ، اَلْعَفْوُ مِنْ غیرِ عِتابٍ
(نیکو در گذشتن، آن باشد که کس را بدون عتاب ببخشایی)

لاَیَأبیَ الْکَرامَةَ اِلّا الحِمارُ

(هدیه را که در آن منت نباشد جز احمق، رد نمی کند)

اَلسَّخِیُّ یَأکُلُ مِنْ طَعٰامِ النّاسِ لِیَأکُلُوا مِنْ طَعٰامِهِ
(سخاوتمند از طعام مردم می خورد تا از طعامش بخورند)

اَلسَّخِیُّ قریبٌ مِنَ الله، قَریبٌ مِنَ الْجَنَّةِ، قَریبٌ مِنَ النّاسِ
(سخی به خدا و بهشت و مردمان نزدیک است)

صَدیقُ الْجٰاهِلِ فِی التَّعَبِ
(دوست مردم نادان در رنج باشد)

اَفْضَلُ الْعَقْلِ مَعرِفَةُ الْاِنْسَانِ بِرَبِّهِ
(والاترین خرد معرفت آدمی به پروردگار است)

مَنْ رَضِیَ بِالْیَسیِر مِنَ الْحَلٰالِ خَفَّتْ مَئُونَتُهُ
(کسی که به حلال اندک خشنود باشد زندگیس آسان گذرد)

مَنْ رَضِیَ بِالْقَلِیلِ مِنَ الرِّزْقِ قُبِلَ مِنْهُ الیَسیِرُ مِنَ الْعَمَلِ
کسی که به روزی اندکی که خدایش داده راضی باشد خداوند عمل اندکش را قبول فرماید

اَلصَّمْتُ یَکسِبُ الْمَحَبَّةَ وَ هُوَ دَلیلٌ عَلی کُلِّ خَیْرٍ
(خاموشی دوستی ببار آرد و هم دلیلی است بر نیکی)

مَنْ حٰاسَبَ نَفْسَهُ رَبِحَ وَ مَنْ غَفَلَ عَنْهٰا خَسِرَ
(کسی که به حساب خویش رسد، سود برد و کسی که از خود غافل شود زیان بیند)

مَنِ اعْتَبَرَ اَبْصَرَ، وَ مَنْ اَبْصَرَ فَهِمَ، وَ مَنْ فَهِمَ عَلِمَ
کسی که عبرت گیرد بینا شود و آن که بینا شود بفهمد و آن کس که فهم کند، دانا گردد

اَفْضَلُ المٰالِ مٰا وُقِیَ بِهِ الْعِرْضُ

(بهترین مال آن بود که آبرو نگهدارد)

اَلْمُؤمِنُ اذا غَضِبَ لَمْ یُخْرِجْهُ غَضَبُهُ مِنْ حَقٍّ
(مؤمن را خشمش از طریق حق خارج نمی‌سازد)

اَلْمُؤمِنُ اِذا قَدَرَلَمْ یَأخُذْ اَکْثَرَ مِنْ حَقِّهِ
(مؤمن چنان است که اگر قدرت یابد بیش از حق خود نگیرد)

اَلنَّظَرُ إلیَ ذُرِّبَّةِ مُحَمَّدٍ عِبٰادَةٌ
(نظر به ذرّیه پیامبر، عبادت است)

اِنَّمَا الْحِمْیَةُ مِنَ الشّیءِ، اَلْاِ قْلالُ مِنْهُ
(پرهیز از خوردنیها، کم خوردن از آن است)

لٰا یَعْدَمُ الْعُقُوبَةَ مَنْ اَدْرَعَ بِالْبَغْیِ
(آن کس که ظلم بزیادت کند، نباید عقوبت را نادیده گیرد و نبوده شمارد)

لٰا تَطْلُبُوا الْهُدیٰ فی غَیْرِ الْقُرآنِ فَتَضِلّوا
(هدایت را در غیر قرآن مجویید که گمراه می شوید)

مِنْ عَلٰامَةِ إیمٰانِ الْمُؤمِنِ، کِتمٰانُ السِّرِ وَ الصَّبرُ فِی البَأسٰاءِ وَ الضَّرَاءِ وَ مُداراةُ النّاسِ
از نشانه های ایمان مؤمن، پنهان داشتن اسرار، و شکیبایی در شدت و دشواری و مدارای با مردم است .

***************************************************

مردی صبح زود از خواب بیدار شد تا نمازش را در خانه خدا (مسجد) بخواند. لباس پوشید و راهی خانه خدا شد.

در راه به مسجد، مرد زمین خورد و لباسهایش کثیف شد. او بلند شد، خودش را پاک کرد و به خانه برگشت..

مرد لباسهایش را عوض کرد و دوباره راهی خانه خدا شد. در راه به مسجد و در همان نقطه مجدداً زمین خورد!

او دوباره بلند شد، خودش را پاک کرد و به خانه برگشت. یک بار دیگر لباسهایش را عوض کرد و راهی خانه خدا شد.

در راه به مسجد، با مردی که چراغ در دست داشت برخورد کرد و نامش را پرسید. مرد پاسخ داد: (( من دیدم شما

در راه به مسجد دو بار به زمین افتادید.))، از این رو چراغ آوردم تا بتوانم راهتان را روشن کنم. مرد اول از او بطور فراوان تشکر می کند و هر دو راهشان را به طرف مسجد ادامه می دهند. همین که به مسجد رسیدند، مرد اول از مرد چراغ بدست در خواست می کند تا به مسجد وارد شود و با او نماز بخواند. مرد دوم از رفتن به داخل مسجد خودداری می کند.

مرد اول درخواستش را دوبار دیگر تکرار می کند و مجدداً همان جواب را می شنود. مرد اول سوال می کند که چرا او

نمی خواهد وارد مسجد شود و نماز بخواند.

مرد دوم پاسخ داد: ((من شیطان هستم.)) مرد اول با شنیدن این جواب جا خورد. شیطان در ادامه توضیح می دهد:

((من شما را در راه به مسجد دیدم و این من بودم که باعث زمین خوردن شما شدم.)) وقتی شما به خانه رفتید، خودتان را تمیز کردید و به راهمان به مسجد برگشتید، خدا همه گناهان شما را بخشید. من برای بار دوم باعث زمین خوردن شما شدم و حتی آن هم شما را تشویق به ماندن در خانه نکرد، بلکه بیشتر به راه مسجد برگشتید. به خاطر آن، خدا همه گناهان افراد خانواده ات را بخشید. من ترسیدم که اگر یک بار دیگر باعث زمین خوردن شما بشوم، آنگاه خدا گناهان افراد دهکده تان را خواهد بخشید. بنا براین، من سالم رسیدن شما را به خانه خدا (مسجد) مطمئن ساختم