عاق والدین یکی از گناهان کبیره می باشد که در همین دنیا مجازات میشود
توجه ویژه داشتن، به ارزش و مقام پدر و مادر و احترام به آنها ، محترم دانستن حق دیگران و ترس از ظلم به طرق مختلف به مردم ، شکرگزار بودن در مقابل پروردگار و صدها مورد دیگر از مواردی هستند که با دیدن خلاف این ها، آهی بلند را از ما بلند می کند و با گفتن جمله ی "یاد قدیم ها بخیر" افسوسمان را دو چندان می کند.
در روایتی پیامبر اکرم صلی الله و علیه
وآله، به مواردی که در بالا به عنوان مثال اشاره شد ، متذکر شده اند و در
این رابطه فرموده اند:
کیفر سه گناه به قیامت نمی ماند (یعنی در همین دنیا مجازات می شود.)
1 - عاق پدر و مادر
2 - ظلم و تجاوز به مردم
3 - ناسپاسی در مقابل احسان و نیکی. (بحار الانوار، ج 74، ص 74)
در ادامه در باب این موضوع با ما همراه باشید
این روزها همه چیز عوض شده، خیلی از چیزها رنگ و بوی سابق را ندارد؛ یکی از آنها هم احترام به پدر و مادر است ...
گاهی ما چنان با پدر یا مادر خود صحبت می کنیم که گویی طلبکار هستیم و حق و حقوقمان را خورده اند.
گاه در پاسخ محبت بی حد و حصرشان چنان ناسپاسی می کنیم که قلبشان به درد می آ ید.
جوانانی
دیده می شوند که سریعاً به پدر و مادرشان پرخاش می کنند، گاه جواب پرسش
هایشان را نمی دهند و گاه با بی اعتنایی از کنارشان رد می شوند و بی مهابا
انگار نه انگار که خداوند متعال به صراحت گفته است که حتی یک «اف» هم به
ایشان نگو.
به رفتار خودمان و اطرافیانمان نگاه کنید " اف" که خوب
است بعضی ها حتی دست تعرض به سمت ایشان دراز می کنند. چه بسیار افرادی که
به راحتی به آنها ناسزا می گویند و حتی کتکشان می زنند. این خیلی دردناک
است ولی واقعیتی است که وجود دارد.
به خشم آوردن و آزردن و شکستن دل پدر و مادر موجب عاق شدن می شود
مواظب باشیم که عاق نشویم
عقوق
والدین عبارت است از: «به خشم آوردن و آزردن و شکستن خاطر پدر و مادر و
البته که آزردن یکى از آنها نیز موجب عاق شدن می شود.» [محدث قمی، شیخ
عباس،نزهه النواظر فی ترجمه معدن الجواهر، ص ۱۲۸]
در کنار ایمان به
خداوند و عدم شرک به او، فرمان به نیکی در حق پدر و مادر داده شده است و از
رنجاندن آنان حتی با کوچک ترین کلمه نهی شده است.
در روایات نیز
اگرچه عاق والدین را جزء گناهان کبیره شمرده است، [عاملی، محمد بن حسن،
وسائل الشیعه، صحت، باب جهاد با نفس، ص ۱۹۸] ولی مانند آیات قرآنی حدی برای
این موضوع تعیین نشده است و جهت بزرگ داشت حق والدین، تنها به صرف رنجیده
شدن آنان اشاره شده است. [کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافى، مصطفوى،ج ۴ ، ص
50]
به کلمه ظلم و ظالمین در قرآن مراجعه کنید تا ببینید چه جزای بزرگی برای ستمکاران در نظر گرفته شده است. «لَهمْ مِنْ جَهَنَّمَ مِهادٌ وَ مِنْ فَوْقِهِمْ غَواشٍ وَ کذلِک نَجْزِی الظَّالِمینَ؛ برای آنان بستری از دوزخ و برفرازشان پوشش هایی از آتش است و ما این گونه ستمکاران را پاداش می دهیم»
پس
اذیت شدن آنان و رنجیده خاطر شدن والدین ملاکی است برای در نظر گرفتن حقوق
واجب والدین.[۵] اگر فرزند در مواردی مخالفت با نظر والدین داشته باشد که
این مخالفت موجب اذیت آنان شود، سبب عاق شدنش را فراهم کرده است.
انسان ظالم بیش از این که به دیگران ظلم کند؛ به خود ظلم کرده است
ظلم به دیگران را جدی بگیریم
از
گناهانی که به حکم عقل و شرع بسیار مذمت شده است؛ ظلم است. انسان ظالم بیش
از این که به دیگران ظلم کند؛ به خود ظلم کرده است. زیرا اگر انسان کار
خوبی انجام دهد؛ در اصل به خودش خوبی کرده است.
کسی که مثلا دست
فقیری را می گیرد، به خویشتن لطف کرده است. بله فرد کمک کننده به فقیر کمکی
رسانده است؛ ولی در واقع، دنیا و آخرت خود را آباد کرده است.
کسی هم که در حق دیگران بدی می کند؛ در اصل به خودش ستم کرده است؛ زیرا در دنیا و آخرت ضرر می کند.
در قرآن مجید، آیات زیادی در مذمت ظلم وارد شده است که به برخی از آن ها اشاره می شود: «إِنَّ الظَّالِمِینَ لَهمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ؛ قطعاً برای ستمگران عذاب دردناکی هست» [ابراهیم، 22]
«وَإِنَّ الظَّالِمِینَ لَفِی شِقَاقٍ بَعِیدٍ : ستمگران در عداوت شدید دور از حق[و در برابر حق] قرار گرفته اند» [حج، 53]
«لاَ لَعْنَة اللّهِ عَلَى الظَّالِمِینَ؛ آگاه باشید؛ لعنت خدا بر ستمگران باد.»[هود، 18]
«یَوْمَ لَا یَنفَع الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتهمْ و لَهم اللَّعْنَة و لَهمْ سوء الدَّارِ؛ روز قیامت روزی است که عذرخواهی ظالمان سودی به حالشان نمی بخشد و لعنت خدا بر آن ها، و جایگاه بد نیز برای آنان است.» [غافر، 52]
«وَاللّه لاَ یحِبّ الظَّالِمِینَ؛ خداوند ستمکاران را دوست ندارد» [آل عمران، 57]
به کلمه ظلم و ظالمین در قرآن مراجعه کنید تا ببینید چه جزای بزرگی برای ستمکاران در نظر گرفته شده است. «لَهم مِّن جَهَنَّمَ مِهَادٌ وَ مِن فَوْقِهِمْ غَوَاشٍ وَ کَذَلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ؛ برای آنان بستری از دوزخ و برفرازشان پوشش هایی از آتش است و ما این گونه ستمکاران را پاداش می دهیم.» [اعراف، 41]
در روایتی امام باقر علیه السلام ظلم را به سه دسته تقسیم می کنند:
ظلم
و ستم سه گونه است: ستمی که خدا می آمرزد، ستمی که خدا نمی آمرزد و ستمی
که خدا رها نمی کند. آن که خدا نیامرزد؛ شرک به خداست و آن که می آمرزد؛
ستم بر نفس است و آن که وا نگذارد، حق بندگان است بر یکدیگر. فرمود: آنچه
مظلوم از دین ظالم بستاند؛ بیشتر از آن است که ظالم از دنیای مظلوم می
ستاند» [بحارالانوار، ج 72، ص 311]
فردای قیامت، کارهای نیک ظالم را بر می دارند و به مظلوم می دهند و همین طور گناهان مظلوم را به ظالم می دهند.
در سخنان حضرت علی (علیه السلام) برای ستمگر سه نشانه و علامت بیان شده است:
الف- نسبت به کسی که برتر از اوست نافرمانی می کند.
ب- بر آنکه فروتر از اوست به چیرگی ستم می کند که این شیوه بسیاری از حاکمان لاابالی بوده و می باشد.
ج- ستمگران را یاری و پشتیبانی می دهد. [دشتی، محمد؛ حکمت 350]
و هر کس شکر کند به نفع خود شکر می کند و هر کس کفران نماید به زیان خویش نموده است
سپاسگزار باشید
تا
به حال چقدر برایتان پیش آمده که در مقابل خیر و نیکی که به دیگران کرده
اید، از طرف مقابل ضربه ای خورده اید که تشکر که هیچ، نمای کاملی از
ناسپاسی بوده است؟!
حال ببینید ما بندگان خدا چقدر از این رفتارها در مقابل خداوند داریم و جا دارد که خدا با ما چه بکند؟
در قرآن آیات بسیاری در نکوهش کفران نعمت وجود دارد که به برخی از آنها اشاره می کنیم:
«...لَئِن شَکَرْتمْ لأَزِیدَنَّکمْ وَلَئِن کَفَرْتمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ: ... اگر شکرگزاری کنید (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود و اگر ناسپاسی کنید، مجازاتم شدید است.» [ابراهیم/7]
در
آیه دیگری، در سوره نمل خداوند، شکر و کفران نعمت را فایده و ضرری برای
خود بنده می داند؛ زیرا اگر خداوند، بندگان را از ناسپاسى برحذر مى دارد و
به سپاسگزارى دعوت مى نماید به خاطر این نیست که براى او تفاوتى مى کند؛
چرا که خداوند در فرض ناسپاسى نیز در بسیارى از اوقات به لطف و کرم خویش
ادامه مى دهد شاید بیدار شوند و خود را از انعام پروردگار، بر اثر ناسپاسى
محروم نکنند بلکه این شکرگزاری به سود خود بنده می باشد: «.. أَأَشْکر أَمْ أَکْفر وَمَن شَکَرَ فَإِنَّمَا یَشْکر لِنَفْسِهِ وَمَن کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَرِیمٌ :
... و هر کس شکر کند به نفع خود شکر می کند و هر کس کفران نماید (به زیان
خویش نموده است که) پروردگار من غنی و کریم است.» [نمل /40]
و در آیه ای دیگر برای کسانی که کفران نعمت می کنند مثلی زده و می فرماید:
«وَضَرَبَ اللّه مَثَلًا قَرْیَةً کَانَتْ آمِنَةً مّطْمَئِنَّةً
یَأْتِیهَا رِزْقهَا رَغَدًا مِّن کلِّ مَکَانٍ فَکَفَرَتْ بِأَنْعمِ
اللّهِ فَأَذَاقَهَا اللّه لِبَاسَ الْجوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا کَانواْ
یَصْنَعونَ: خداوند (براى آنها که کفران نعمت می کنند) مثلى زده
است: منطقه آبادى را که امن و آرام و مطمئن بوده و همواره روزیش به طور
وافر از هر مکانى فرا می رسید اما نعمت خدا را کفران کردند و خداوند به
خاطر اعمالى که انجام می دادند لباس گرسنگى و ترس را در اندامشان پوشانید.»
[نحل / 112]
منابع:
سبطین
سایت پژوهش
اسلام پدیا
